Iedere ochtend kwam hij, altijd op tijd, op zijn racefiets bij ACTA aan. Vanuit Heemstede toch zo’n slordige 30 km! Weer of geen weer, zomer en winter. Nooit vermoeid, soms bezweet, stapte hij binnen en zocht de douche op om zich te verkleden. Hans was er klaar voor om fris en fruitig de nieuwe dag te beginnen. Patiënten behandelen bij SBT, onderwijs geven aan studenten of KIO’s, of onderwijszaken afhandelen achter zijn bureau. De KIO’s waren blij met zo’n lieve begeleider , die ook nog kon “toveren” als kinderen niet mee werkten – althans zo leek het soms. Niemand had een hekel aan hem. Hij had zogezegd een zeer hoge aaibaarheidsfactor en was erg belangstellend. Er zijn vele onderzoeken gedaan en theorieën bedacht over de wijze waarop kinderen in de behandelstoel het beste kunnen worden benaderd. Hoewel Hans daar zeker van op de hoogte was, had hij dergelijke wetenschappelijke benaderingen helemaal niet nodig. Hij wist bij ieder kind altijd de beste strategie te vinden. Rust en respect waren daarbij het uitgangspunt.
In zijn omgang met volwassenen gold in feite hetzelfde: altijd rustig en met respect. Dat betekent niet dat hij alles maar goed vond, alhoewel hij er soms moeite mee had om een student een onvoldoende te geven als dat eigenlijk wel nodig was. Tijdens vergaderingen wist hij wel degelijk zijn mening te uiten, ook als dat wat tegendraads was. Maar altijd met respect en nimmer onaangenaam. Kortom, hij was een collega die iedereen graag in zijn omgeving heeft.
Weinig mensen weten het, want Hans vertelde er niet vaak over, maar zijn carrière leek een meer technische en vooral innovatieve kant op te gaan, omdat hij ooit is begonnen met een studie werktuigbouwkunde aan de Technische Universiteit in Delft. Gelukkig kwam hij er al snel achter dat het contact met mensen voor hem zo belangrijk was, dat hij is overgestapt naar tandheelkunde (ACTA, vanzelfsprekend nog in het oude gebouw). Maar de vindingrijkheid zat in hem en kwam regelmatig van pas. Nee zeggen vond hij moeilijk. Daardoor bleven er wel eens klussen liggen, zowel op zijn werk als thuis. Een verbouwing duurde wel eens heel erg lang, gewoon omdat dit tijdens zo’n project eigenlijk te veel hooi op de vork bleek te zijn. Maar om het dan maar uit handen te geven lag niet in zijn aard: dat was zijn eer te na. En hij deed het zelf toch het meest precies, dus dat kwam mooi uit.
Al een wat langere periode werden bij Hans de tekenen van ALS zichtbaar. Bij hem begon dat niet met minder kracht of fitheid, maar sloeg het in het begin bij hem op zijn stem. Dit vond hij zelf natuurlijk verschrikkelijk. Al snel leerde hij handig communiceren via een iPad, zeker met mensen die hij minder vaak om zich heen had. Maar het was vanaf toen lastig om elkaar nog regelmatig te treffen, bijvoorbeeld bij congressen.
Het is vreselijk om te zien dat zijn gezonde levensstijl niet heeft kunnen voorkomen dat hij ten gevolge van ALS de strijd heeft moeten verliezen. Zijn vrouw Hanneke en zijn drie dochters berusten in de situatie, ook omdat Hans zelf de regie heeft weten te behouden. Zij hebben vorig jaar nog een prachtige zeilreis met elkaar gemaakt. Wij wensen zijn gezin en familie alle sterkte in het verwerken van zijn overlijden. Hans is 73 jaar geworden.
